افزایش مهاجران چهار استان آتلانتیک

داده‌های آمار کانادا نشان می‌دهد که آتلانتیک کانادا از زمان اجرای برنامه آزمایشی پنج سال پیش که در سال ۲۰۲۲ به برنامه مهاجرت آتلانتیک (AIP) تبدیل شد، مهاجران بیشتری را جذب و حفظ کرده است.

آمار کانادا خاطرنشان می‌کند: «سه سال بعد از برنامه آزمایشی مهاجرت اقیانوس اطلس (AIPP)، نرخ نگهداری یک ساله کارگران ماهر و دسته‌های مشاغل ماهر به طور قابل توجهی در تمام استان‌های اقیانوس اطلس افزایش یافته‌است. این در حالی است که روندهای رونمایی شده آن زمان نتایج مشابهی نداشته‌اند!

نوا اسکوشیا بیشترین افزایش را در نرخ حفظ مهاجرت دارد. در ایالات نوا اسکوشیا پذیرایی و جذب مهاجران به عنوان کارگران و تاجران ماهر افزایش چشمگیری داشته است. مثال بارز آن، نرخ پذیرفته شدگان در سال ۲۰۱۹ است که چیزی حدود ۶۷.۶ درصد است، نرخی که نسبت به سال ۲۰۱۶ که ۲۱.۵ درصد بوده است، بیش از سه برابر افزایش یافته است. که این آمار مربوط به قبل از معرفی برنامه مهاجرت استانی آتلانتیک است!

آژانس خدمات آماری و جمعیت‌شناختی خاطرنشان می‌کند: «نرخ‌های نگهداری یک ساله ایالات نیوبرانزویک، نیوفاندلند و لابرادور نیز به‌طور قابل‌توجهی بالاتر بودند، که هر کدام حدود ۲۲ درصد در طول چهار سال افزایش یافتند . همچنین جزیره پرنس ادوارد کمترین نرخ نگهداری پنج ساله اما بیشترین افزایش را در میان مهاجران اخیر داشت.»

AIPP  که در سال ۲۰۱۷ در پاسخ به نرخ‌های پایین نگهداری و کاهش نیروی کار در استان‌های آتلانتیک راه اندازی شد، کارگران ماهر خارجی و فارغ التحصیلان بین المللی را استخدام می‌کند و کارفرمایان را می‌بیند که با سازمان‌های ارائه دهنده خدمات اسکان برای تقویت حفظ مهاجران و خانواده‌های آن‌ها همکاری می‌کنند.

با استفاده از پایگاه داده مهاجرت طولی ۲۰۲۱ (IMDB)  که در اوایل دسامبر منتشر شد، اداره آمار کانادا تصویری از بهترین استان‌هایی که توانسته اند به مهاجرانی که در آنجا مستقر شده اند بچسبانند، ترسیم کرده است.

آمار کانادا نشان می‌دهد که در میان مهاجرانی که از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ پذیرفته شده‌‌اند، کسانی که قصد اقامت در انتاریو، بریتیش کلمبیا یا آلبرتا را داشتند، پنج سال پس از ورودشان به احتمال زیاد در آن استان‌ها اقامت داشتند! نرخ نگهداری پنج ساله این سه استان در طول زمان نسبتاً ثابت بود، به استثنای آلبرتا، که در آن از ۸۸.۹ درصد در میان مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ وارد شدند، به ۸۴.۵ درصد در میان مهاجرانی که در سال ۲۰۱۵ وارد شدند، کاهش یافت. در منیتوبا و ساسکاچوان، دولت‌های استانی برای نگهداری مهاجران سخت‌تری داشتند.

منیتوبا و ساسکاچوان شاهد کاهش نرخ نگهداری مهاجران خود بودند .آمار کانادا مشخص کرده است که نرخ حفظ هر دو استان از همگروه پذیرش سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ بیش از ۱۰ درصد کاهش یافته است. در منیتوبا و ساسکاچوان، دولت‌های استانی برای نگهداری مهاجران سخت‌تری داشتند.

یک پیش‌بینی‌کننده خوب برای توانایی یک استان در ارتباط با مهاجران، سطح تجربه کاری قبلی تازه‌واردان آن است. دانشجویان بین المللی بیشترین احتمال را دارند که از یک استان به استانی دیگر مهاجرت کنند؛ در مقابل اما کسانی که با هدف اشتغال به یک استان مهاجرت می‌کنند، احتمال ماندگاری آنان در همان ایالت بیشتر است.

آمار کانادا گزارش می‌دهد : «در میان پذیرفته شدگان از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ و که فقط قبل از پذیرش مجوز کار داشتند ، بیش از ۸۹ درصد آن‌ها مالیات را در استان یا قلمرو محل پذیرش خود پنج سال پس از پذیرش ثبت کردند.

در مقابل، کسانی که فقط مجوز تحصیل قبل از پذیرش داشتند، کمترین میزان ماندگاری استانی را داشتند. نرخ ماندگاری این گروه در بین پذیرفته شدگان در سال ۲۰۱۰ ۸۲.۵ درصد بود و در بین پذیرفته شدگان در سال ۲۰۱۵ به ۷۴.۷ درصد کاهش یافت.

آن دسته از مهاجرانی که از طریق برنامه‌های حمایت مالی خانواده به کانادا می‌آیند ، بیشترین احتمال را داشتند که در آنجا بمانند.

آمار کانادا مشخص کرده است که در میان مهاجرانی که در سال ۲۰۱۰ پذیرفته شدند، ۹۲.۶ درصد از افرادی که توسط خانواده حمایت می‌شوند، پنج سال پس از پذیرش در استان یا قلمرو محل پذیرش خود باقی مانده‌اند، در حالی که این رقم در سال ۲۰۱۵ در میان مهاجرانی که پذیرش شده بودند، ۹۲.۳ درصد بود. نرخ نگهداری پناهندگان استانی در پنج سال ۸۶.۱ درصد در میان گروه پذیرش سال ۲۰۱۰ بود و اندکی به ۸۷.۴ درصد در سال ۲۰۱۵ افزایش یافت.